Zamansız Zamanlamalar

Ahh Annem bu zamansız gitmelerin olmasa!..
Bugün de her gün gibi gidişine uyandım; yokluğuna. Çabuk büyüttün beni, bıraktıklarında. Hani beraber çocukları üniversiteye yollayacaktık. Sen kollarına girip şehirleri dolaşacaktın. Keplerini atarken en önden bağırıp, sarılacaktın aynı ilkokul gösterisinde sessizliğin içinde “o benim torunum!” diye bağırdığın gibi. Askerliğini göremem ama görürsem yemin törenine beni de götürün demiştin. Damatlığını,gelinliğini göremem diyordun. Hep vasiyet ediyordun her şeyini, hayallerini. Sana hep diyordum böyle deme sözünle yazma geleceğini, dinlemedin. Hayallerine hep bir gidiş ekledin. Biz hep varlığına inandık, yokluğunla sınadın. Gittin. Ağabeyim için ben gidersem bu tek yaşayamaz dedin. Çok sürmedi ilk göz ağrın da seni dinledi. Dayanamadı o da gitti. Cebinde hayalleri iyileşecekti, evlenecekti hep diyordu ya “Tümi ben evlenecek miyim?”. Sorardı çocuk ruhuyla. Hiç büyümedi ki. Çocuk kaldı koca bedeninde, hayallerinde…
Nasılsınız yeni evinizde? Yolculuğunuzda kavuşabildin mi yavruna? Güzel güzel koklayabildin mi hasretinden?
Hep biliyordum, hep söylüyordum sözlerinize dikkat edin bir gün duanız olur. Duanız gerçeğiniz olur diye bak sen de bizi sözlerinden bilmeden yaptığın dualarından vurdun.
Olsun ben hiç ağlamadım gittiğinde. Buradaki deneyimi bitti. O yeni dünyasında daha mutlu, hür, sonsuz sevgide sevilecek, koklanacak. Belki ben yokum teninde, belki hatırlamayacaksın bile bu hayatı. Belki başka zamanlarda başka boyutlarda benim özgürümsün, verdiğin sözlerden, hayallerden, benden yana olan yaşanmışlıklarından özgürsün. Bugün ve her gün seni onurlandırmaktan vazgeçmiyorum. Sen benim kalbime gelen en güzel seçimsin. Yorgunluklarımdan, kırdıklarımdan, yapamadıklarımdan geriye kalanlar için beni affet, seni affediyorum. Terk edişini, gidişini ve söz verip yaşamadığın yaşatmadığın her şey için seni affediyorum.
Sen ve ben özgürüz. Seni çok seviyorum. Lütfen beni affet! Senden özür dilerim. Varlığına, yokluğuna sonsuz teşekkürler.
Gelişine selam olsun…